ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ
Τετάρτη 4 Μαρτίου 2015
Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015
EX AERE FACTUS

EX AERE FACTUS
Με ποιο απ' τα ονόματά Σου να Σε κράξω,
σε ποιο απ' τα ονόματά Σου απαντάς,
πώς μου ζητάς, σαν μ' έφτιαξες, ν' αλλάξω -
ψυχή από μπρούντζο, γέννημα φωτιάς.
Εσύ που θα με σβήσεις, με ανάβεις.
Στη Γη Σου πώς αλλιώς να πορευτώ;
Χαλκό με θέλησες, χαλκό θα λάβεις.
Συγχώρα με· μα δε Σε συγχωρώ.
Με ποιο απ' τα ονόματά Σου να Σε κράξω,
σε ποιο απ' τα ονόματά Σου απαντάς,
πώς μου ζητάς, σαν μ' έφτιαξες, ν' αλλάξω -
ψυχή από μπρούντζο, γέννημα φωτιάς.
Εσύ που θα με σβήσεις, με ανάβεις.
Στη Γη Σου πώς αλλιώς να πορευτώ;
Χαλκό με θέλησες, χαλκό θα λάβεις.
Συγχώρα με· μα δε Σε συγχωρώ.
© Θεοδόσης Βολκώφ
Τρέφω τον Τίγρη
Τρέφω τον Τί
Τρέφω τον Τίγρη
Τρέφω τον Τίγρη με φιλιά
ή με την έλλειψή τους·
κι αυτός
ο πάντα εγρήγορος
ξανά πεινάει για λέξεις.
Ώρες κρυφές που απώλεσα
και ειπώθηκες
κι έγινες πλήγμα θάνατος σκιά
σιωπή αυστηρή
που άτεγκτα διδάσκει
το εφήμερο και το φαιδρό της κατοχής
το παραμόνιμο και το απαράγραπτο
του ειπωμένου.
Κι αν το να σ’ έχωκάπως μου χαρίστηκε
το να σε πω το ‘χω κερδίσει.
Ζωή Ο Μακρινός μού έδωσες
και όση πύκνωσα φωνή
Σού επιστρέφω.
© Θεοδόσης Βολκώφ
ή με την έλλειψή τους·
κι αυτός
ο πάντα εγρήγορος
ξανά πεινάει για λέξεις.
Ώρες κρυφές που απώλεσα
και ειπώθηκες
κι έγινες πλήγμα θάνατος σκιά
σιωπή αυστηρή
που άτεγκτα διδάσκει
το εφήμερο και το φαιδρό της κατοχής
το παραμόνιμο και το απαράγραπτο
του ειπωμένου.
Κι αν το να σ’ έχωκάπως μου χαρίστηκε
το να σε πω το ‘χω κερδίσει.
Ζωή Ο Μακρινός μού έδωσες
και όση πύκνωσα φωνή
Σού επιστρέφω.
© Θεοδόσης Βολκώφ
ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΛΛΩΝ
ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΛΛΩΝ
Θεέ μου, όχι πάλι, πάλι αυτό –
γελάκια, βλέμματα, το σύνηθες παιχνίδι,
κάποιο βαριεστημένο θηλυκό
και η κατάληξη ασφαλώς που ξέρεις ήδη.
Σύζυγοι, φιλενάδες, σαστικιές,
γνωστά παράπονα, ελπίδες διαψευσμένες,
γυναίκες πρόθυμες πλην δανεικές
και ασφαλέστατα Κυρίες εγνωσμένες.
Αφήνει αυτό μια γεύση λασπουριάς
μονότροπης χιλιοπαιγμένης κωμωδίας·
στον ρόλο εξωτικού πτηνού κρατάς,
κρατάς ενώπιον Θεού και κοινωνίας,
με τις κοινότατές σου πρακτικές,
δεσμούς και γάμους και αρραβώνες ακεραίους·
τις σχέσεις κάνεις κι άλλο ρυπαρές
και τους ανθρώπους για το βιος τους πιο βεβαίους.
Στον εαυτό σου τώρα ομολογείς
αυτό που έγινε ξεκάθαρο ή μάλλον
εκείνο που δεν ήθελες να δεις –
να κλέβεις έχεις κουραστεί γυναίκες άλλων.
© Θεοδόσης Βολκώφ
Ο DON JUAN ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΗΠΟ
Ο DON JUAN
ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΗΠΟ
Ελάτε κι όλες γύρω μου καθίστε,
οι αγάπες μου οι μικρές και οι μεγάλες·
αυτές που χάρηκα μα και οι άλλες
που δεν μες στις αγάπες μου αριθμείσθε.
Γυμνές μέσα στη σκέψη μου όλες τρέξτε
κι η μια την άλλη τώρα καμαρώστε,
αγκαλιαστείτε, φιληθείτε, ξεσαλώστε,
κάθε λογής παιχνίδια αγάπης παίξτε.
Και τραγουδήστε εν χορώ στον Don Giovanni
λόγια γλυκά, του Έρωτα, δοξάστε
αυτόν που απ’ την Αγάπη έχει πεθάνει
φορές μυριάδες ζωντανός κι ακόμα
το γέρικο κορμί του αγκαλιάστε
φορά στερνή στου θάνατου το στρώμα.
Και πείτε του ψιθυριστά, σαν χάδι,
– προτού πατήσει των Νεκρών τη Νήσο–
σαν φως μπροστά στο αδήριτο σκοτάδι,
«Απόψε έσει μεθ’ ημών εν παραδείσω».
© Θεοδόσης Βολκώφ
Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ
ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
Του Ααρών Μνησιβιάδη
Μια προσευχή να πω. Μια προσευχή,
βγαλμένη απ’ των βουβώνων μου τον σάλο
κι από των σπλάχνων μου την ταραχή.
Με τη σπασμένη μου φωνή να ψάλω
αυτό που υπήρξε ανέλπιστα μεγάλο
και γέννησε τον Ίμερο της Λέξης…
Μα τώρα, Πρίγκιπα, βουβός ασχάλλω.
Ελέησον. Με στίχους μη μ’ εμπαίξεις.
Σ’ εσένα, Μαύρε Πρίγκιπα, Εραστή,
που φλέγεσαι απ’ τη μελανή σου άλω,
του γυναικείου ζώου δαμαστή,
προσεύχομαι· μα τι να καταβάλω
στον οχεικό παραδομένος ζάλο
ως τίμημα… Τη νύχτα αυτή ας στέρξεις…
Το σώμα της. Δεν θέλω τίποτ’ άλλο.
Ελέησον. Με στίχους μη μ’ εμπαίξεις.
Πρίγκιπα, Εραστή και Ποιητή,
τις λέξεις σού αποδίδω που θα βγάλω
από το νικημένο μου κορμί
όπως μαζί μαραίνομαι και θάλλω.
Δεν θέλω πια ως Λόγος ν’ αναπάλλω.
Μα, Πρίγκιπα, γοργός ας με συντρέξεις.
Τον ποιητή γυρεύω ν’ αποβάλω.
Ελέησον. Με στίχους μη μ’ εμπαίξεις.
Πρίγκιπα, ηττήθηκα. Το πνεύμα εάλω.
Κι αν δεν μπορείς σ’ αυτή να μ’ επιστρέψεις,
ζητώ τουλάχιστον σιωπή – κι ας σφάλλω.
Ελέησον. Με στίχους μη μ’ εμπαίξεις.
© Θεοδόσης Βολκώφ
Αναρτήθηκε από Θεοδόσης Βολκώφ στις 4:06 π.μ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)