των φίλων τα σπίτια...

των φίλων τα σπίτια...

δεν την πολυσυμπαθώ την Ελενίτσα ως φωνή.

και το συγκεκριμένο τραγούδι αναγκάζομαι να το κόβω κομμάτια και να κρατάω μόνο τις γωνίες.

μ' αρέσει ο στίχος. το ρεφρέν όμως μουσικά δεν μου κάθεται με τίποτα.

αλλά... "τι θα μασταν πες μου χωρίς τα τραγούδια

που παίρνουν τον πόνο"

"στων φίλων τα σπίτια"

"τις δύσκολες ώρες"

"γνωστά καταφύγια"

λόγω δουλειάς βρέθηκα σε άλλη πόλη,

με τους φίλους και την οικογένεια μακριά,

να πρέπει να γνωρίσω νέους ανθρώπους, 

να με μάθουν, να τους μάθω,

να μπουν στη ζωή μου κ εγώ στη δική τους,

γιατί μόνο έτσι αξίζει και υποφέρεται η ζωή,

με ανθρώπους

και τραγούδια.

κι όλο ακούω φίλους και γνωστούς να λένε ότι δεν θα τους πείραζε να τ' αφήσουν όλα πίσω και να αλλάξουν πόλη, να μηδενίσουν, να κάνουν μια νέα αρχή.

φιλαράκι,

άλλο η θεωρία κι άλλο η πράξη,

είναι δύσκολο των φίλων τα σπίτια να είναι μακριά,

σκορπισμένα στην Ελλάδα 

κι εσύ να χάνεις επεισόδια απ' τους αγαπημένους σου,

την ώρα που φτιάχνεις τα δικά σου...

ταίρια καινούρια και μωρά και σπίτια και χαρές και λύπες, 

κρεμασμένα σε ακουστικά τηλεφώνων...

Τετάρτη, 13 Φεβρουαρίου 2013

ταξίδι στο χρόνο....

ένα άκουσμα κι αμέσως βρίσκομαι τόσα χρόνια πίσω, στη σκοτεινιά της Ομήρου, να μυρίζω τα λίλιουμ απ το διπλανό δωμάτιο, με κουλούρι ολικής και καπουτσίνο λάττε απ το grain, φωνές και γέλια απ τα κορίτσια μου, εκεί που πήρα μια μεγάλη απόφαση...
αν μπορούσα να γύριζα για μια μέρα εκεί - κι ύστερα πάλι πίσω...
οι αισθήσεις δεν ξεχνούν...
κι η μια ξυπνά την άλλη...

Σάββατο, 9 Φεβρουαρίου 2013

σ' αγαπώ θα πει

σού δίνω μέσα μου χώρο....

κι άλλα πολλά

άκου...

πάρε το χέρι μου...

να χορέψουμε...

και χορεύοντας να φτάσουμε εκεί...

γι' απόψε μόνο αυτό...

Κυριακή, 3 Φεβρουαρίου 2013

paperman

πρωινό Κυριακής, με αλκυονίδες μέρες, με θολωμένη λιακάδα και φοβερό αέρα που χτυπάει τα παντζούρια και θυμίζει την άφιξη της Mary Poppins, χωμένη κι εγώ στη χαρτούρα να μου, προσπαθώ να πάρω απόφαση να δουλέψω λίγο, κι ακόμη στο μυαλό μου αυτό το βιντεάκι που είδα χθες και μ' έκανε να χαμογελάσω και να χαθώ για λίγα λεπτά σε μια μαγεία που μου έχει λείψει :)

και το ραδιόφωνο να παίζει ζεστό '80s ήχο

καλημέρα :)

Σάββατο, 2 Φεβρουαρίου 2013

φούσκωσε η θάλασσα και βγάζει χρώματα φώτα και αρώματα

πριν από πολλά χρόνια ερωτεύτηκα τον Πίτερ Παν, πηγαίναμε βόλτες με το αμάξι μας, μέχρι να αγοράσουμε το δικό μας σκουτεράκι και να πάρουμε και σκύλο, και ακούγαμε red για να γεφυρώσουμε το μουσικό μας χάσμα, που δεν ήταν δα και τεράστιο, του γκρίνιαζα για τα τσιγάρα του και τον πείραζα για τ' ασιδέρωτα μακό του, έκανε σχέδια θα πάμε εκεί, θα κάνουμε αυτό, θα περάσουμε το χειμώνα έτσι, που ναυάγησαν πριν φορέσουμε παλτό, σήκωνε πάντα το τηλέφωνο μ' ένα "έλα ρε!" που τότε δεν με ενοχλούσε καθόλου και στα δύσκολα ξεροκατάπινε σαν τον σούπερ γκούφι,
και στις αρχές του φθινοπώρου εκείνου μου χάρισε ένα σιντί που άρχιζε έτσι



γιατί στο τέλος πάντα μένει το τραγούδι να τυλίγει όσα έγιναν και όσα δεν έγιναν...

κι όταν θα σε ξαναπετύχω κάπου στα εξάρχεια να περπατάς βιαστικός, θα σε φωνάξω για να ξανακούσω αυτό το "γκλουκ", θα σε κοιτάξω με τρυφερότητα κι ας μην το καταλαβαίνεις και κάπου μέσα στα μάτια σου θα κρύβεται ο Πίτερ Παν κι εκείνη την ώρα δεν θα τα θυμηθώ όλα αυτά, και μάλλον ούτε κι εσύ, μόνο θα σκεφτώ ότι μεγάλωσες κάπως, όσο μπορείς εσύ να μεγαλώσεις και θα θέλω να σε κάνω μια αγκαλιά, αλλά εσύ "γκλουκ" και "ουγκ", κι ύστερα θα σκεφτώ μα τι σου βρήκα και σε αγάπησα τότε, κι όμως σε αγάπησα κι ας μην σου το είπα, και ίσως να πειράζει που δεν σου το είπα, μα τώρα δεν αλλάζει, κι έτσι κι αλλιώς δεν πονάει πια και χαίρομαι που μπορώ να σε σκέφτομαι με χαμόγελο κάτι βράδια σαν κι αυτό χάρη σ' εκείνο το σιντί που άρχιζε έτσι...

τι είναι η αγάπη; part #6

ένα ταξίδι
από γιορτή σε γιορτή;;
από πληγή σε πληγή;;
ΒΑΛΕ ΦΩΤΙΑ Σ' Ο,ΤΙ ΣΕ ΚΑΙ
Σ' ΟΤΙ ΣΟΥ ΤΡΩΕΙ ΤΗΝ Ψ Υ Χ Η




από τα διαμάντια της ελληνικής μουσικής.
τραγούδι που σε καίει με κάθε του στίχο,
αρπάζεσαι απ' τον ένα κι αμέσως τον αφήνεις για να γραπωθείς απ' τον επόμενο,
ένα ταξίδι από μόνο του...
και κάθε φορά τ' ακούς σαν να' ναι η πρώτη φορά
και μια φορά μόνο δεν φτάνει...

Σάββατο, 26 Ιανουαρίου 2013

το Παράπονο του Οδυσσέα Ελύτη

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά ,πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν;
Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.
Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.
Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές.
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.
Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.
Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.
Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς.
Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου.
Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή.
Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.
Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά
πάντα,
πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή
δεν έχει.

Το ομορφότερο ερωτικό ποίημα

 Σ άγαπώ κι αγαπώντας σε,σε περιέχω.

Σάγαπώ κι αγαπώντας σε,σε περιέχω.
Στο εδώ είναι το παντού και στο καθετί τα πάντα.
Είμαι ήσυχη και κίνδυνο δεν έχω.
Γιατί τον πόνο και τη χαρά αρχίζω να τη δέχομαι με την ίδια ευγνωμοσύνη,
το μικρό και το μεγάλο με την ίδια έκπληξη κι όλα τα πλάσματα
…ν’ αποδέχομαι με τον ίδιο σεβασμό, ακόμα κι εμένα.
Το τίποτα και το όλα αρχίζω να κοιτώ σαν όψεις του ίδιου νομίσματος
που δίχως τη μιαν όψη είναι κίβδηλο.

Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα!
Και θα λυτρωθώ από σένα αγαπώντας σε περισσότερο,
με της αγάπης το άμετρο μέτρο που είναι η περίσσια.
Θα σ’ αγαπώ τόσο που δεν θα σ’ απαιτώ δικό μου.
Να είσαι μόνο καλά εσύ χωρίς να ψάχνομαι πόσο καλά είμαι εγώ
από το καλά σου.
Ακόμα κι αν κοντά σε άλλην είσαι καλά, εγώ πάλι θα χαίρομαι
όπως να ήσουν μαζί μου.

Ούτε και γράμματα έχω ανάγκη να σου γράφω πια.
Υπάρχω μόνο και σ’ αγαπώ κι αυτό το “σ’ αγαπώ” μου που δεν έχει ανάγκη

καμιά ούτε καν γι ανταπόδοση, θα πλημμυρίσει, θα γεμίσει
με τον κυματισμό του τον κόσμο όλο,
θα έρχεται και σε σένα κι εσύ θα μπορείς, όποτε θες, να τ’ ακούς.
Φτάνει να το θες.
Σ’ αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι,
είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι αν είμαι έρχεσαι.
Είμαστε στο παντού και στο πάντα τώρα που σ’ αγάπησα
κι η αγάπη μου μας κάνει αδιαίρετους.

Εσύ καλέ μου μου δίδαξες σκληρά την καταστροφή του να σ’ αγαπώ λίγο.
Το λίγο ανοίγει ρωγμές να γλιστρά μέσα ο ακόρεστος εγωϊσμός,
να σ’ απαιτεί, να σε διεκδικεί.
Η αγάπη δεν είναι κατά περίσταση, η αγάπη είναι άνευ όρων,
δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν, η αγάπη είναι έξοδος
γιατί το εγώ το κάνει εσύ και σε λυτρώνει.

Όχι καλέ μου , εσύ δεν τελειώνεις, το τέλος σου δεν έχει τελειωμό.
Τα πράγματα δεν τελειώνουν έτσι εύκολα όπως το λέμε,
τα πράγματα μεταλλάζονται κι εγώ τώρα μεταλλάζω
τον απάνθρωπο έρωτά μου σ’ αγάπη φιλάνθρωπη.
Δε θέλω να μιλώ άλλο για μένα.

Οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει
το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας που σε τίποτα δε
φυλακίζεται.
Οι λέξεις ταριχεύουν το ζωντανό και δεν το αφήνουν να περπατήσει.

Σ’ αγαπώ πια τόσο που δεν σ’ έχω ανάγκη.
Σ’ αγαπώ τόσο που σ’ απαλάσσω από μένα.
Σ’ αγαπώ αληθινά και δε σε φοβάμαι!

Αρχίζω να εμπιστεύομαι τη ζωή και να μην έχω αγωνία.
Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας;

Οι λέξεις είναι ξένα σώματα.

Μ’ ενοχλούν.

Μπορώ πια να σωπάσω.

ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ