ξέρεις εσύ μήπως τι είναι ευτυχία?

ξέρεις εσύ μήπως τι είναι ευτυχία?

Αξημέρωτα σηκώθηκα καθώς

ερχόταν από την ανοιχτή πόρτα οι μυρωδιές της γης

μετά από την χθεσινοβραδινή βροχούλα,

χώμα βρεγμένο, ανάκατα με τα ξερόχορτα από τα

χωράφια και το κίτρινο γιασεμί πλάι στο νυχτολούλουδο

κι έτσι προτίμησα να καθίσω στο σκαμνάκι μου έξω,

ακουμπισμένη στα ξύλινα κάγκελα, τυλιγμένη με

μια εσάρπα γιατί έκανε ψύχρα το ξημέρωμα

και άφησα το μυαλό μου να φέρει γύρες σε λέξεις,

πράξεις, παλιά και καινούργια.

Αναρωτήθηκα τι είναι Ευτυχία και άνοιξα το

ντουλάπι του μυαλού , έβγαλα με προσοχή

αυτή την παλιά ζυγαριά και άρχισα να μαζεύω ...

Από την μια έβαζα σταγόνες Δηλητήριο κι από

την άλλη κύβους Ζάχαρης ...

Έβγαιναν περισσότερες οι πικρές σταγόνες,

μα και πάλι ...

οι κύβοι της Ζάχαρης ήταν πιο βαρείς ...

Έπρεπε κανονικά να τραβήξουν κάτω την ζυγαριά

να σταθεί επάνω το πιατάκι με τις σταγόνες όμως όχι

το Δηλητήριο δεν έλεγε ν΄  ανυψωθεί κι έτσι  τα έριξα

και τα δυο σε ένα κρυστάλλινο ποτήρι ...

Μα

και πάλι οι κύβοι της Ζάχαρης αρνήθηκαν να ρουφήξουν

το Δηλητήριο, ούτε που καταδέχτηκαν ν΄ ανακατωθούν μαζί του!

Το άφησαν μαύρο κι έρημο να κάθεται στον πάτο και

οι ολόλευκοι κρύσταλλοι ανέβηκαν στην επιφάνεια.

Σε κάθε αναμέτρηση  η  Ζάχαρη νικούσε στο

μυαλό μου το απλό κι ανθρώπινο και έτσι έβγαλα το

συμπέρασμα πως  ακόμα και λίγες στιγμές Ευτυχίας

φτάνουν για να σκεπάσουν κάθε πίκρα και να δώσουν

χαμόγελο  και  ελπίδα και όνειρα !

Ευτυχία είναι να ανακαλύπτεις  αυτό

 

ένα ετοιμοθάνατο τυφλό μωρό

 

να το φροντίζεις

Ευτυχία είναι να το βλέπεις  να ζει

 

Ευτυχία είναι κι αυτό ,  μια βόλτα μέχρι την μικρή λίμνη στο βουνό

 

Ευτυχία να βλέπεις γύρω σου την ζωή να γεννιέται

 

Ευτυχία είναι να ανακαλύπτεις το θαύμα της τεχνικής

για το χτίσιμο μιας φωλιάς

 

Ευτυχία είναι .... oι άνθρωποι που σ΄ αγαπούν,  
το συννεφιασμένο τους πρόσωπο για σένα, 
τα χαμόγελα των παιδιών, ο ουρανός που αλλάζει χρώματα 
ανάλογα με την διαθεσή του, 
ο ήλιος που βγαίνει κάθε πρωί ...
Ευτυχία είναι που σου δόθηκε το δώρο της ζωής 

Λοιπόν  αυτό που έμαθα είναι πως παντού μπορείς να βρεις την ευτυχία
φτάνει να  ανοίξεις  πρώτα την καρδιά σου και μετά τα μάτια σου και 
θα την  ανακαλύψεις ...

Σίγουρα όμως δεν θα την βρεις αν ο στόχος σου είναι η λέξη και μόνο
κι όχι το νοημά της.

 Levina

το νόμισμα

το νόμισμα

 

 

 

 

 

 

 

 

Τα βράδια κοιμάμαι στην βροχή , επάνω σε ένα παγκάκι ξύλινο
κι όνειρα κάνω κοιτώντας ένα συννεφιασμένο ουρανό κάτω
από ένα υπόστεγο τσίγκινο.

 

 

Αξημέρωτα δυνάμωσε σήμερα η βροχή κι ο θόρυβος
τόσο μονότονος από τις πέτρες σταγόνες που ρίχνει ο Θεός
σαν κατάρες πέφτουν στο γένος το ανθρώπινο.

 

 

Σηκώνομαι σαν φτάνουν οι εργάτες , κάθε πρωί οι ίδιοι,
χωμένοι στα φτηνά παλτά τους να περιμένουν το πρώτο
δρομολόγιο κι εγώ σε μιαν άκρη καθισμένη με το κεφάλι
στις παλάμες μου χωμένο να κρύβω το προσωπό μου.

 

 

Κάποιος αφήνει στην ποδιά μου ένα νόμισμα μεταλλικό
όλο τον κόσμο θα αγόραζα με αυτό  ‘ δεν με νοιάζει την
αξία του να δω , μόνο το χέρι βάζω στην καρδιά  σε
μια σιωπηλή κίνηση να πω ευχαριστώ.

 

 

Τον χρόνο αφήνω να περάσει σφικτά κρατώντας

τον μικρό μου θησαυρό  κι εκεί προς το μεσημεράκι 

βγαίνω στης πόλης τους δρόμους τους βρεγμένους

αθόρυβα γλυστράω δίπλα σε ομπρέλες, αδιάβροχα,

βιαστικούς διαβάτες με πρόσωπα αδιάφορα.

 

 

Το είδωλο μου δεν υπάρχει στις βιτρίνες’ δεν καταδέχεται
τ΄ αστραφτερό γυαλί  Ένα της πόλης Αερικό  και τον
μικρό μου θησαυρό στον πάγκο του φούρναρη δειλά
αφήνω χωρίς να σηκώσω τα μάτια να τον δω κι εκείνος
μου πετάει ένα ψωμί θέλοντας να τον ξεφορτωθώ
αδιάφορα ρίχνοντας τον θησαυρό  μου στο συρτάρι.

 

Τι περίεργο αλήθεια, ποτέ δεν κοιτά το νόμισμα που του αφήνω
μα έχω την εντύπωση πως είναι εκείνος που έρχεται τα πρωινά
για να με βρει , εκείνος είναι που Χειμώνες Καλοκαίρια 
σαν φάντασμα περαστικό , δίχως μάτια και μιλιά  αυτό που
με κρατάει στην ζωή , ένα νόμισμα μεταλλικό στην ποδιά μου αφήνει.

 

Levina